Tasmanië

Hee Hallo! Hier ons Tassie avontuur:

Na een uurtje vliegen waren we aangekomen op het Hobart Airport. We merkte direct dat we ons nog niet zo goed hadden verdiept in Tasmanië. Het was namelijk verboden om groente en fruit mee te nemen. We keken elkaar aan, want we wisten dat onze tas vol zat met komkommer en appels. Wat nu? Opeten dan maar! Toen we lekker aan het smikkelen waren kwam de security naar ons toe, dit was niet de bedoeling! Geen boete, maar we moesten wel alles weggooien. Bij de bagage pick-up liepen dus ook geen drugs-honden rond, maar groente/fruit-honden. We wisten dat we ook nog een paar appels in onze ruim bagage hadden dus die wouden we er ook uithalen, maar het slotje van Sanne’s tas was tijdens de vlucht kapot gegaan! Ja wat nu? We willen het eruit halen, maar we krijgen de tas niet open. Dan maar de security erbij halen. Ondertussen waren we al 10 minuten aan het klooien met het slot en we hadden niet in de gaten dat iedereen om ons heen al vertrokken was (en ook de security). Het vliegveld was ineens een soort spook-vliegveld geworden, niemand meer te bekennen. Na een tijdje rond gezocht te hebben besloten we maar de laatste airport-tranfser te nemen op weg naar ons Hostel. Met onze illegale appels :).

Vrijdag, zaterdag en zondag hebben we de stad Hobart verkend. We hebben het gratis museum bezocht (we blijven natuurlijk echte Hollanders) en we zijn naar de Botanic Gardens geweest. Toen we in de gardens waren gebeurde er iets grappigs (of zielig). We zaten heerlijk op een bankje bij het water uit te rusten van een lange wandeling. We zagen een klein jongetje over een steiger lopen. Toen we aan de praat waren over iets hoorden we op de achtergrond ineens “Plons”. Toen we op keken zagen we geen jongetje meer lopen, ‘ojeee!’. Zo snel mogelijk liepen we naar de steiger toe, maar gelukkig was het jongetje ondertussen al zelf het water uitgeklommen. Pff gelukkig! Huilend liep hij naar z’n ouders. Gelukkig was het die dag niet koud, dus hij zal wel weer snel opgedroogd zijn!

Maandag hadden we afgesproken met Jon. Jon was een eigenaar van een mooie zeiljacht die hij 3 jaar geleden gekocht had. Toen hij de boot kocht kon hij nog niet zeilen en de eerste twee jaar heeft de boot opgeknapt. Het laatste jaar laat hij telkens mensen mee-zeilen, want in z’n eentje durft hij het niet aan. Toen we op zijn jacht stapte werden we direct aan het werk gezet. Er was een waterpomp lek die we moesten vervangen. Prima, voor een gratis zeil-trip zijn we best bereid om te helpen! Na een half uurtje hadden we de pomp vervangen en hup; trossen los en gaan met die banaan (geen echte banaan, want die brengen ongeluk op een schip volgens de Aussies..). Toen de zeilen gehesen waren zei Jon: “It’s your day, do whatever you like”. Daar zeiden we natuurlijk geen nee tegen! We namen direct het roer en de zeilen over en Jon ging nog wat klussen aan zijn boot. Het was een heerlijke dag! Lekker windje en veel zon!

Dinsdag was onze Hostel-tijd alweer voorbij, we gingen weer een camper huren! Deze keer geen Crib, want die rijden niet in Tasmanië. Deze keer een mooie witte Mitsubishi bus. Een groot voordeel was dat het echt een bus was en daardoor groter dan de Crib. Wat wel even wennen was dat hij handgeschakeld is. Na anderhalve maand een automaat gewend te zijn was dit even anders. Toen Michiel de motor startte maakte dat veel rare geluiden en kwamen we niet echt voorruit. Oja, we moeten weer de koppeling gebruiken! De eerste paar uur rijden gingen ongemakkelijk. Als je zo gewend bent om met je rechterhand te schakelen, zit je telkens aan de verkeerde kant de graaien. Zo heeft Michiel al 10 keer per ongelijk het raam open gedaan.

De eerste nacht verbleven we in Mt. Field, op een camp site van het National Park. Een geweldige plek! We hebben daar ook heerlijk rond gewandeld en het is mooi om te zien dat landschap elke keer compleet veranderd. We waren een beetje overdonderd door de mooiheid van de natuur.

De volgende dag reden we naar Lake St. Clair. Het waaide die dag zo hard dat we bang waren dat we een boom op ons kregen. Gelukkig waren de bomen sterk genoeg en ging het allemaal goed! In Lake St. Clair kan je vogelbekdieren spotten. Helaas hebben wij ze niet gezien. Aan het eind van de middag reden we door Franklin Gorden Wild River NP. Na een paar heerlijke wandeling hebben we overnacht in Queenstown. Dit is een oud mijners stadje en is een van de campervriendelijke stadjes, daar zijn plekken waar je gratis kunt overnachten. Je slaapt wel wat fijner als je op plekken staat waar je ook echt mag staan!

Na een heerlijk nacht slapen gingen we op weg naar Cradle Mountain. Een supermooi plekje hoog in de bergen en dat merkte je ook! Op de berg was het 7 graden en wij mogen eigenlijk niet klagen, maar we vonden het koud! Het was inmiddels goede vrijdag, en dat betekende: Veel toeristen op de berg. We hebben een rondje om Dove Lake gelopen en daar hebben ze een geweldig zicht met een huisje aan het water en de bergen op de achtergrond (Tik maar eens Cradle Mountain of Dove Lake in op Google). We wouden er een foto van maken, maar er waren zoveel toeristen dat een foto zonder mensen erop onmogelijk was. Michiel wou niet weg voordat hij zo’n foto had, maar naar 30 minuten gaf hij toch de hoop op.

The Walls of Jerusalem NP was het volgende doel. In een Visitor Centre werden we een beetje ontraden er heen te gaan.. slechte toegangsweg, kans op sneeuw, je moet goed voorbereid zijn.. Maar als je eenmaal op het alpine plateau bent is het als de Efteling, een ‘sprookje’! (De meneer had ons Nederlandse Engels accent gehoord :P). Toch besloten we te gaan. We dachten dat we ondertussen goede bergwandelaars waren geworden maar dit was wel onze grootste uitdaging tot nu toe. Helemaal buiten adem kwamen we na een heftige klim van 2 uur eindelijk boven. Het uitzicht was niet zo geweldig als het moest zijn door de wolken, maar nog steeds gigantisch! Het plateau was wel echt een sprookje, de hele bodem was bedenkt met mos en af en toe waren er fel groene stukjes. We zijn nog naar een meertje gelopen waar we helaas niet heel lang konden blijven omdat we op tijd weer naar beneden wouden klimmen voordat het donker werd.

Na alle Mountains en bergwandelingen was het tijd om richting de kust te gaan! Eerst nog even stoppen in Cateract Gorge bij Launceston, een geweldig mooi ‘park’ met gratis zwembad en douches. Na vanochtend nog met 5 graden bij een de Devills Gullit Lookout te hebben gestaan, neemt Michiel vanmiddag een duikje in het zwembad! We hoorden dat er veel mooie dingen te zijn waren aan de East Coast, dus met vol gas over de “snelweg”. Nouja snelweg, de weg liep door dorpjes en over bergen met bochten waar je niet harder dan 25km/h door heen kon rijden. Je komt op de weg ook niet veel andere auto’s tegen. Maarja wat wil je ook? Het land is 2 x zo groot als Nederland en er wonen maar een half miljoen mensen! We waren bijna bij de East Coast toen het begon te schemeren. We houden niet zo van in het donker rijden in Australië in verband met overstekende kangoeroes, tasmanian devils, koala’s en ander wild. Deze wil je liever niet raken. Je ziet hier ook heel veel aangereden dieren langs de weg, geen pretje. Dus stoppen en slapen! Brrr wat was het koud, -1 vannacht. In Australië!

De volgende ochtend waren vroeg op en al snel bij de East Coast. Als eerste Bay of Fires. Wat een geweldig mooi kust zeg. Het leek wel ‘koningsdag aan de kust’ want alle rotsen waren oranje. Het water was knal blauw, het zand wit en de zon scheen… Mooier kan niet! Aan de East Coast waren ook heel veel gratis kampeer plekken die druk bezocht werden door kampeerders. Zo leerde we ook Josh en Shauny kennen. Dit Melbournse koppel kwamen we iedere keer tegen op een andere gratis camping omdat zij ongeveer dezelfde route reden. We hebben drie nachten met hun op de camping gestaan en verschillende kampvuurtjes gemaakt, heel gezellig! Langs de kust waren er verschillende mooie baaien en strand te zien: Friendly Beaches, Wineglass bay (een baai die eruit ziet als een wijnglas), Coles Bay en nog veel meer. Allemaal hele witte stranden en heel blauw water! We zijn ook nog een dagje geweest naar het Douglass Apsley National Park. We hebben daar een hele mooie wandeling gemaakt langs de rivier. Het water was zo helder, je kon overal de bodem zien! Ook zagen we een paar kinderen zwemmen in ‘The Waterhole’, een klein berg meertje. We hadden al een tijdje niet meer gedouched dus we dachten, dat gaan we ook doen! Toen we onze eerst stap in het water zetten sprongen we terug: KOUD! We vroegen aan de kinderen of zij het niet koud vonden. Ze zeiden de eerste 15 min heb je pijn van de kou, maar daarna is het wel lekker. Pffff, ja we laten ons natuurlijk niet kennen en Sanne spong als eerste het water in. Gillend van de kou wist ze snel weer aan land te komen. Omdat Sanne het water in was gegaan moest Michiel natuurlijk ook en met hetzelfde gekrijs kwam Michiel ook weer aan land. We hadden op 1 januari een Nieuwjaarsduik gedaan, nou dit voelde precies hetzelfde!

Port Arthur was het volgende op de planning. De gevangenis op een schier eiland waar alle Engelse “criminelen” naar toe werden getransporteerd. Alhoewel criminelen nogal een groot woord is, aangezien er mensen naar toe werden gestuurd die dronken waren geweest, gescholden hadden of een lichte overtredingen hadden begaan. We hebben een hele dag rondgelopen in Port Arthur. Het was een erg bijzondere gevangenis. Het was namelijk een compleet dorp zonder hekken. Deze hadden ze niet nodig aangezien het een schiereiland was. Alleen waar het schiereiland een smalle verbinding had met het vaste land stonden een paar bewakers. Ontsnappen via zee gebeurde niet veel, deze werd namelijk bewaakt door de haaien (dat maakte de bewakers hun wijs). De gevangen hielden zelf de nederzetting draaiende, ze hadden er alles; van schoenmaker tot houtzagerij, van ziekenhuis tot bibliotheek. .. De omgeving was zó mooi, bijna geweldig om hier gevangen te zitten. Echter het idee om aan de andere kant van de wereld te zitten en maar een hele kleine kans te hebben om ooit weer terug naar huis te gaan is niet zo’n pretje.. Veel gebouwen waren vernield door de bosbranden maar je kon nog goed zien hoe het allemaal eruit zag. We hebben veel geleerd over de geschiedenis, erg interessant.

Die avond kampeerde we in Fortescue bay, een hele mooi baai in Tasman NP. We maakten een kampvuurtje en moesten in het donker koken. Daardoor kregen we ongewenst bezoek van 2 possums. De ene vond een feestmaal in onze koekenpan, de ander kroop onze kamper in. Ze waren helemaal ont-wild. Niet weg te jagen. Snel eten en alles in de kamper! De volgende dag hebben we nog een aantal mooie dingen gezien in het Tasman NP, vooral veel gekke rots inhammen gevormd door erosie in de afgelopen honderden jaren.

Na ons avontuur op het schiereiland moesten we de camper weer inleveren in Hobart. Ons Tasmanië avontuur was afgelopen! Erg jammer, het is zo geweldig mooi hier! Nu zijn we net geland in Sydney om nog een paar dagen te genieten van onze vakantie. Dinsdag 9 april vliegen we terug, om de volgende dag om 6.00 uur te landen op Schiphol.
We gaan er nog heel even van genieten!

Groetjes en tot snel!